#

کاربر گرامی، مدل پرینتر مورد نظر خود را وارد نمایید تا مدل کارتریج سازگار با آن نمایش داده شود. 

#

کاربر گرامی، مدل کارتریج مورد نظر خود را وارد نمایید تا مدل پرینتر سازگار با آن نمایش داده شود. 

مهندسی بی‌نهایت: جزیره نخل دبی؛ بزرگ‌ترین جزیره مصنوعی جهان

مهندسی بی‌نهایت: جزیره نخل دبی؛ بزرگ‌ترین جزیره مصنوعی جهان

مهندسی بی‌نهایت: جزیره نخل دبی؛ بزرگ‌ترین جزیره مصنوعی جهان


 جزیره نخل دبی یکی از بلندپروازانه‌ترین پروژه‌های ساخت‌وساز تاریخ بشر محسوب می‌شود که در ابتدای قرن بیست‌ویکم توجه جهان را به قدرت مهندسی جلب کرد.
 جزیره‌های نخلی دبی (Palm Islands) پروژه‌‌ای در کشور امارات متحده‌ی عربی و ساحل شهر دبی هستند که از سال ۲۰۰۱ فرایند ساخت آن‌ها شروع شد. پروژه‌ی نهایی متشکل از ۳ جزیره‌ی بزرگ مصنوعی به نام‌های نخل جمیرا، نخل دیره و نخل جبل علی بود که اکنون تنها نخل جمیرا به‌صورت کامل ساخته شده است. نخل جمیرا که به‌عربی با نام «نخلة الجمیرة» شناخته می‌شود، امروزه لقب بزرگ‌ترین جزیره‌ی ساخت دست بشر را یدک می‌کشد که تصویر آن از فضا هم معلوم است.
 این پروژه توسط شرکت نخیل (Nakheel) انجام شد که پیمانکاری جزیره‌های دیگر را هم بر عهده داشت، اما از میانه‌های سال ۲۰۰۸ و با شروع رکود اقتصادی جهانی، توسعه‌ی پروژه‌های دیگر به‌نوعی متوقف شد.
 نخل جمیرا در ساحل جمیرا دبی قرار دارد و آخرین آمار، جمعیت آن را حدود ۱۰۵۰۰ نفر بیان می‌کند. خلاصه‌ای از تاریخچه‌ی ساخت از آن‌جایی که اکنون تنها نخل جمیرا به‌عنوان پروژه‌ی اتمام شده جزیره‌های نخل دبی شناخته می‌شود، فرایند طراحی و ساخت این مجموعه بیش از سایر اهمیت پیدا می‌کند. ایده‌ی اولیه و طرح جزایر نخل یا پالم، در مسیر برنامه‌های بلندپروازانه‌ی حاکم دبی یعنی شیخ محمد بن راشد آل مکتوم شکل گرفت.
 از آنجایی که منابع نفتی دبی احتمالا در آینده‌ی نزدیک تمام می‌شوند، بن راشد از ابتدای قرن ۲۱ تصمیم داشت تا منبع درآمدی جدیدی برای امارت تحت حکومتش ایجاد کند.
 صنعت توریسم یکی از مهم‌ترین منابع درآمدی در جهان امروز محسوب می‌شود؛ منتهی کشور امارات و خصوصا دبی بهره‌ی زیادی از جاذبه‌های توریستی نبرده‌اند و به‌‌جز بیابان‌های بکر، منابع طبیعی یا تاریخی زیادی برای جذب توریست ندارند. حاکم دبی تصمیم گرفت تا جاذبه‌های توریستی را به‌صورت مصنوعی ایجاد کند و برنامه‌ای ۲ میلیارد دلاری برای تأمین سرمایه‌ی طرح‌های توریستی در نظر گرفت. بن راشد جزایر نخل را به‌عنوان یکی از مهم‌ترین جاذبه‌ها در اولویت قرار داد تا درکنار سازه‌های رکوردشکن دیگر دبی همچون برج العرب و برج الخلیفه به‌عنوان نمادی از امارت شناخته شوند. حاکم دبی در برنامه‌های خود قصد داشت تا تعداد توریست‌های آن منطقه را سه‌برابر کند. یکی از مسائل در پیاده‌سازی چنین برنامه‌هایی، طول کوتاه ساحل دبی به‌اندازه‌ی ۷۲ کیلومتر بود. به‌همین دلیل بن راشد برنامه‌ی جزیره‌های مصنوعی را پذیرفت تا سطح و طول سواحل دبی افزایش پیدا کنند. ساختن جزیره‌ی مصنوعی به‌تنهایی برای جذب توریست کافی نبود.
 مقامات دبی باید به‌نوعی یک شهر را در جزایر جدید خود ایجاد می‌کردند. شهری که همه‌ی المان‌های شهرهای پیشرفته‌ی جهان از مراکز خرید تا هتل و رستوران و خانه و آپارتمان را در خود جای دهد. برنامه‌ی اولیه، تأسیس ۲۲ هتل لوکس در جزیره‌ی جمیرا بود تا ثروتمندترین توریست‌های جهان را به جزیره‌ی مصنوعی امارات جذب کنند.
 نکته‌ی بسیار مهم در طرح جزیره‌ نخل دبی، دستور بن راشد به استفاده از مواد طبیعی در ساخت آن بود. جزیره‌های مصنوعی به‌راحتی با استفاده از بتن و فولاد ساخته می‌شوند، اما حاکم دبی قصد داشت دستاوردش ظاهری شبیه به محیط پیرامون داشته باشد. او به مهندسان و سازنده‌ها دستور داده بود که تنها از مواد طبیعی همچون شن و ماسه و سنگ‌های موجود در طبیعت برای آماده‌سازی زیرساخت جزیره استفاده کنند.
 برای آماده‌سازی زیرساخت اولیه‌ی جزیره، ۹۴ میلیون متر مکعب ماسه مورد نیاز بود. طراحی جزیره نیز به‌‌صورتی انجام شده بود که با یک منحنی عظیم، از ساختار داخلی دربرابر امواج جلوگیری کند. برای ساخت منحنی محافظ ۵.۵ میلیون متر مکعب ماسه نیاز بود. برای درک مقدار ماسه‌ی مورد نیاز باید بدانید که با این حجم از مواد می‌توان دیواری به طول ۲.۵ متر دور کره‌ی زمین کشید.
  • منبع :زومیت
  • تاریخ درج :21 اردیبهشت ماه 1398
  • دسته بندی :فناوری

فرم ارسال نظر

نظرات کاربران

  • نظری درج نشده است.