اطلاعات اختر فیزیک‌شناسان نشان می‌دهد که فضا-زمان ممکن است به‌جای مسطح‌بودن، منحنی باشد و این یعنی در تمام جهات، فضا-زمان تا بی‌نهایت ادامه خواهد داشت. اگر چنین باشد پس منطقه‌ای که ما می‌توانیم ببینیم و فکر می‌کنیم جهان هستی باشد فقط قسمتی در بی نهایت است، اما هم‌زمان فیزیک کوانتوم به ما می‌گوید فقط تعداد محدودی از تنظیمات ذرات (۱۰^۱۰^۲۲) در هر تکه‌ی کیهانی می‌تواند وجود داشته باشد و با این تعداد محدود در تکه‌های نامحدود از جهان، ذرات مجبورند تنظیمات خود را بارها و بارها تا بی‌نهایت تکرار کنند. این به‌معنای آن است که تکه‌های کیهانی دقیقاً همانند جهان ما (حاوی کسی مثل من و شما) وجود خواهند داشت، همچنین تکه‌های کیهانی وجود خواهند داشت که دقیقاً شبیه ما هستند اما فقط با یک ذره تفاوت، و تکه‌های کیهانی دقیقاً شبیه ما با دو ذره تفاوت و... این منطق عجیب که قوانین فیزیک به ما دیکته می‌کند همان چیزی است که به‌نام جهان‌های موازی می‌شناسیم. اما اگر بی‌نهایت جهان شبیه به جهان ما وجود دارد؛ چرا تاکنون نتوانسته‌ایم آن‌ها را کشف کنیم و اصولاً چگونه باید آن‌ها را ببینیم؟